Simon – Four Black American Dances – Waltz (2025 Tobias Liu)

“My dad, he always gets on me. He wants me to be a preacher, but I always tell him, ‘Music is my pulpit. That’s where I preach,’” Carlos Simon once told the Washington Post.

In his “Four Black American Dances,” Simon is not exactly standing at a pulpit, per sé. But it’s certainly a lesson of sorts, an elaborately detailed yet compact discourse through the history of Black America. The fourteen-minute work is an action-packed commentary on the “centrality of dance as an expression of connection, ritual, celebration, and worship in Black culture” — a “gesture of reclamation,” as the Boston Globe put it.

Raised in a household in Atlanta where listening to anything except for gospel music was forbidden, Simon’s work is rooted in gospel music — Protestant music that traces its origins to Black spirituals and songs of enslaved people in America and the West Indies. In “Four Black American Dances,” Simon dives into the tension from which gospel music emerged from and explores the complex ways in which dance, history, and the Christian religion have braided together to shape the contours of Black American culture.

“Dance has always been a part of any culture. Particularly in Black American communities, dance is and has been the fabric of social gatherings. There have been hundreds, perhaps thousands of dances created over the span of American history that have originated from the social climate of American slavery, Reconstruction and Jim Crow. This piece is an orchestral study of the music that is associated with the Ring Shout, the Waltz, Tap Dance and the Holy Dance. All of these dances are but a mere representation of the wide range of cultural and social differences within the Black American communities,” he writes.

Throughout the season, the orchestra will perform each of the dances. This program will feature “Waltz,” a “gesture of reclamation” towards the appearance of debutante balls in Black social circles during the 1930s.

“Cotillion balls existed for “upper-class” families as they allowed aristocratic families to vie for better marriage prospects for their daughters. However, cotillion balls were segregated and expensive, and did not include Black Americans. Debutante balls finally appeared in Black social circles during the 1930s, in large part due to the efforts of Black sororities, fraternities, and growing number of affluent Black Americans. The waltz was the dance of choice in these environments,” Simon writes.

Tobias Liu ’26

Translation by Ari Panagiotis Tsomokos ’27, undergraduate student at Yale University from Athens, Greece

Ο μπαμπάς μου, με πιέζει πάντα. Θέλει να γίνω ιεροκήρυκας, αλλά πάντα του λέω: «Η μουσική είναι ο άμβωνάς μου. Εκεί κηρύττω», είπε κάποτε ο Carlos Simon στην Washington Post.

Στους «Τέσσερις μαύρους αμερικανικούς χορούς» του, ο Σάιμον δεν στέκεται ακριβώς σε έναν άμβωνα, per se. Αλλά είναι σίγουρα ένα είδος μαθήματος, μια περίτεχνα λεπτομερής αλλά συμπαγής ομιλία για την ιστορία της Μαύρης Αμερικής. Το έργο των δεκατεσσάρων λεπτών είναι ένας γεμάτος δράση σχολιασμός για την «κεντρικότητα του χορού ως έκφραση σύνδεσης, τελετουργίας, εορτασμού και λατρείας στη μαύρη κουλτούρα» — μια «χειρονομία αποκατάστασης», όπως το έθεσε η Boston Globe.

Μεγαλωμένος σε ένα σπίτι στην Ατλάντα όπου το να ακούς οτιδήποτε άλλο εκτός από γκόσπελ μουσική ήταν απαγορευμένο, το έργο του Σάιμον έχει τις ρίζες του στη μουσική των γκόσπελ – προτεσταντική μουσική που ανιχνεύει τις ρίζες της στα Black Spirituals και τα τραγούδια των σκλάβων στην Αμερική και τις Δυτικές Ινδίες. Στο “Four Black American Dances”, ο Simon εμβαθύνει στην ένταση από την οποία προέκυψε η μουσική των γκόσπελ και εξερευνά τους περίπλοκους τρόπους με τους οποίους ο χορός, η ιστορία και η χριστιανική θρησκεία έχουν αλληλοσυνδεθεί για να διαμορφώσουν το περίγραμμα της «μαύρης αμερικανικής κουλτούρας» (δηλ. την κουλτούρα των Μαύρων Αμερικανών).

Ο χορός ήταν πάντα μέρος κάθε πολιτισμού. Ιδιαίτερα στις κοινότητες των Μαύρων της Αμερικής, ο χορός είναι και ήταν ο ιστός των κοινωνικών συγκεντρώσεων. Έχουν δημιουργηθεί εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες χοροί κατά τη διάρκεια της αμερικανικής ιστορίας που προήλθαν από το κοινωνικό κλίμα της αμερικανικής δουλείας, της Ανασυγκρότησης και του Τζιμ Κρόου. Αυτό το κομμάτι είναι μια ορχηστρική μελέτη της μουσικής που συνδέεται με το Ring Shout, το Waltz, το Tap Dance και το Holy Dance. Όλοι αυτοί οι χοροί δεν είναι παρά μια απλή αναπαράσταση του ευρέος φάσματος των πολιτιστικών και κοινωνικών διαφορών στις κοινότητες των μαύρων της Αμερικής», γράφει.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν, η ορχήστρα θα εκτελέσει κάθε έναν από τους χορούς. Αυτό το πρόγραμμα θα περιλαμβάνει το “Βαλς”, μια “χειρονομία ανάκτησης” προς την εμφάνιση των χορών των «ντεμπιτάντ»  στους κοινωνικούς κύκλους των Μαύρων κατά τη δεκαετία του 1930.

«Υπήρχαν χοροί «κοτιγιόν» (χοροί εισαγωγής στην κοινωνία) για οικογένειες της «ανώτερης τάξης», καθώς επέτρεπαν στις αριστοκρατικές οικογένειες να διεκδικήσουν καλύτερες προοπτικές γάμου για τις κόρες τους. Ωστόσο, οι χοροί ήταν διαχωρισμένοι ανά φυλή και ακριβοί και δεν περιλάμβαναν Μαύρους Αμερικανούς. Οι χοροί των πρωτοεμφανιζόμενων εμφανίστηκαν τελικά στους κοινωνικούς κύκλους των Μαύρων κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, σε μεγάλο βαθμό λόγω των προσπαθειών των μαύρων γυναικείων και ανδρικών αδελφοτήτων και του αυξανόμενου αριθμού εύπορων Μαύρων Αμερικανών. Το βαλς ήταν ο χορός της επιλογής σε αυτά τα περιβάλλοντα», γράφει ο Σάιμον.

Tobias Liu ’26

Μετάφραση – Απόδοση: Άρης Παναγιώτης Τσομώκος ’27, προπτυχιακός φοιτητής Πανεπιστημίου Yale από την Αθήνα

Related articles